EEN YGEN GELUID OVER DE Y-GENERATIE

Hoi. Mijn naam is Marloes. Per 1 oktober 2013 ben ik als coach voor mezelf begonnen. Mijn doelgroep: de Y-generatie. Een groep, die ik heel veel heb gesproken als recruiter en als collega. Als mens verwonder ik me graag. Over mijn eigen leven, maar liever nog over andere mensen. Heerlijk om me te laten verrassen door de gedachten of ideeën van iemand anders, of aan het denken gezet te worden door andere overtuigingen en argumenten. Mijn bouwjaar: 1976. Daarmee ben ikzelf - net - geen Y-generatie-genoot meer (ongeveer 1977-1995). Dit maakt, dat ik enerzijds veel begrip voel voor de thema's in deze generatie, maar er ook met enige afstand naar kan kijken. In deze blogs deel ik mijn verwondering over de gedachten, overtuigingen en ideeën van de Y-generatie met jullie. Uiteraard ben ik heel erg benieuwd naar de respons.

Marloes van Esseveld-Scheffers | 10 oktober 2013

PERFECTIEF

Wel of niet fijn?

Was vandaag aan het joggen. Afhankelijk van mijn perspectief was dat wel of niet een fijne bezigheid.

Enerzijds: ik was alleen met mijn gedachten en dat ben ik niet zo vaak. De zon scheen op mijn gezicht. En rennen geeft me altijd een soort zen-gevoel.

Anderzijds: eigenlijk was ik na 1 km al moe.  Ik gebruik Spotify Shuffle en kreeg alleen maar zeiknummers. Ik had een zeurende pijn in mijn onderrug en mijn vingers waren echt te koud…

Wat is mijn taak?

Om het rennen nog meer een nuttige zaak te maken stelde ik mezelf een ontzettend hippe en dus belangrijke vraag: Wat voeg ik toe? Wat is mijn taak op aarde?

Ik weet: ik wil me maximaal ontplooien. Ik wil “mijn allerbeste zelf” worden. Maar hoe wil ik dat doen en in dit kader: wat voegt het toe?

Net als iedereen denk ik van alles te weten. Maar ik weet eigenlijk ook wel: dat is vooral mijn ego die zich anders onzeker voelt. Mijn ego wil dat ik het weet,  mijn ego wil dat ik het snap. Maar ik schat dat ik ongeveer 0,001% weet van alles wat er te weten valt.  Heb ik wel vrede mee. Geloof niet dat ik mijn ontplooiing daar zoek.

Draaiend perspectief

Als je mij een verhaal vertelt, zal ik altijd zoeken naar een ander perspectief. Altijd al gedaan.

Ik ontplooi me dan ook liever door het verrassende effect van  een draaiend perspectief in verhalen. Bijvoorbeeld verhalen waarin de waarheid ineens anders blijkt te zijn dan je dacht. Denk aan films als The Matrix of The Sixth Sense.

Of aan filosoof Plato die je meeneemt in een grot, waarin gevangenen leven die enkel schaduwbeelden en echo’s kennen als waarheid. Een vlucht uit die grot zou bizar voor hen zijn:

Als een gevangene zijn ketenen zou kunnen afschudden, zou hij door de levenslange ketening in het halfduister zo verkrampt zijn, dat het alleen al pijnlijk voor hem zou zijn om zich om te draaien, bovendien zou het vuur hem verblinden. Hij zou volkomen in de war raken en zich weer willen omkeren naar de wand met schaduwen, naar de realiteit die hij begrijpt. Als hij uit de grot naar het felle zonlicht zou worden geleid, zou hij pas na lange tijd iets kunnen zien en dat begrijpen. Als hij eenmaal gewend zou zijn aan de bovenwereld en daarna terugkeerde in de grot, zou de duisternis hem weer tijdelijk verblinden. Zijn ervaringen zouden onbegrijpelijk zijn voor de andere gevangenen, omdat hun taal alleen naar schaduwen en echo's verwijst.

Zijn behendigheid om de weerkaatste schaduwen te zien en te omschrijven zal geleden hebben onder zijn ervaringen, en op de andere gevangenen zou hij minder slim overkomen. Ze zullen hem zelfs als een gevaar zien en mogelijk dreigen hem te doden.

Dat ik zo gedetailleerd kan navertellen wat er in deze verhalen gebeurde is heel bijzonder, want ik heb ongeveer het vermogen zaken te onthouden gelijk een rups. Nee, is niet overdreven. En ja, dat is inderdaad heel erg…

Bij de les

De plotse, onvoorziene wending doet echt iets met mij. Ik ben ineens helemaal bij de les.

Uit verhalen over trainingen begrijp ik dat een dergelijke ervaring daar ook wel wordt gebruikt. De trainer laat je schrikken, laat je voelen dat je iets niet weet.  Zit jij ineens heel goed op te letten.

Maar het gaat verder. Ik ben dan ook bereid om andere perspectieven echt te overwegen. Terwijl ik te boek sta als eigenwijs (dat is niet waar, natuurlijk, dat begrijp je).

Neem de film Sixth Sense. Ineens blijkt de hoofdrolspeler Bruce Willis zelf ook dood te zijn. Ik had een fysieke reactie op mijn moment van besef. Een soort schrik reactie. Zat ineens voor op mijn stoel en mijn hoofd draaide overuren en haalde allerlei scenes terug, die ik nu door een nieuwe bril bekeek. Niemand praatte ooit tegen hem! En daarom kan dat joch natuurlijk tegen hem praten. Wauw… Dat ik dat niet had opgemerkt!!  En met dat besef ontstaat ook een soort bescheidenheid: ik had het niet goed, ik had het niet gezien.  Zijn er misschien meer dingen die ik niet goed heb, die ik niet zie? En daarmee ontstaat er bij mij bereidheid om nieuwe perspectieven op te nemen.

Perfectief

Mijn taak is het creëren van een perfectief: door zoveel mogelijk ogen naar de wereld en mezelf kijken. En dit perfectief aan zoveel mogelijk mensen doorgeven. Zodat we kunnen en willen ontwikkelen. Ik wil uit de grot ontsnappen en zoveel mogelijk mensen meenemen!

Zo. Nu heb ik dus een taak. Check. En ondertussen ook nog een heel stuk gerend!

 

Marloes van Esseveld | 8 februari 2015