LEVENSSPROOKJE

Succesvol, gezond en geliefd zijn, gezonde, lieve, blije kinderen krijgen en op die manier lang en gelukkig leven...

Wat willen we toch ontzettend graag dat dit levenssprookje maakbaar is: "Als je maar hard genoeg je best doet en positief bent ingesteld, dan krijg je wat je wilt."

Ik zie het ook vaak in de ogen van de jonge professionals die ik spreek: ze hebben nog alle tijd, alle kansen en alle hoop.

Sprookje versus realiteit

Ik zou graag een stukje van mijn leven met jullie delen als voorbeeld. Zie een jonge, vrolijke, blonde meid van 21 jaar voor je. Rechtenstudente met veel vrienden en een, zeg maar, huppelend bestaan. Ik zag het allemaal wel zitten!

Toen ging het mis: het meest belangrijke hierin was mijn moeder. Ze kreeg borstkanker en daarmee sloeg het leven een voor mij hele belangrijke pijler onder me vandaan: dat ik op ieder moment en onvoorwaardelijk op mijn ouders kon terugvallen.

Daarnaast gebeurden er tegelijkertijd nog een aantal - voor mij - heftige zaken, die maakten dat ik snel en hard moest leren, dat mensen maar mensen zijn en soms liegen, bedriegen en fouten maken, soms ook ten koste van mij.

Man man ... Ik was verloren. Ik had helemaal niet geleerd hoe ik hiermee om moest gaan! Ik vocht ertegen, voelde me verraden en alleen en had een heftig soort heimwee- gevoel naar toen alles nog "normaal" was. Het heeft me jaren gekost om te begrijpen dat deze realiteit ook bij "normaal" hoort...

Wat nu??

Even terug naar het verlangen naar een maakbaar levenssprookje. Voor mij was dit niet langer een haalbare zaak. Wat nu??

Het maakbare sprookje gaf me hoop, optimisme, zekerheid en de kracht om te vechten voor en te geloven in mijn dromen. Maar nu was ik veranderd in iemand die leefde in angst, spanning en onzekerheid. Voelde een sterke behoefte om op te geven en ik legde de schuld daarvan bij het niet maakbaar zijn van mijn leven.

Je kunt het leven een beetje vergelijken met autorijden: ik voel me in de auto altijd veilig: ik kan goed autorijden, de auto is stevig en goed onderhouden, alles onder controle. Maar dat is ook een sprookje, een schijnveiligheid, want er zijn nog allerlei andere factoren die me hartstikke ONveilig maken: nat wegdek, andere mensen die fouten maken... Hoe ga je daarmee om? Dan maar niet meer in de auto? Niet meer meedoen en zo de risico's vermijden?

Of accepteer je de feiten: je bent nu eenmaal niet 100% veilig. Punt. Toch stap je in en doe je zelf in ieder geval je best en... hoop je er verder het beste van!

Op enig moment bereikte ik simpelweg het punt, waarop ik - moe gestreden - me besefte, dat ik de realiteit niet kon veranderen, maar toch wel enige invloed over hield: ik wilde niet opgeven. Ik wilde meedoen, in het leven stappen en er het beste van hopen!

Ik deed op dat moment eigenlijk levensvaardigheid op! Mooi woord, vind ik! Ruut Veenhoven, de geluksprofessor aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam, schreef er in 2012 over in "Is geluk maakbaar?"

Door moeilijke en pijnlijke ervaringen leer je je verwachtingen bij te stellen. Het gaat niet om jouw verwachtingen! Het leven gebeurt gewoon, ongeacht of jij dat zo had bedacht, er blij mee bent of daar klaar voor was. Dat deed bij mij eerst serieus zeer en het maakte me bang en klein. Maar uiteindelijk gaf ik me over en accepteerde de feiten en dat gaf rust.

Nou! En na het leren van al die levenslessen..? Leefde ik toen dan verder wel lang en gelukkig?!

Vandaag is van mij!

Bijna 3 jaar geleden, 34 jaar oud inmiddels, was de borstkanker weer terug in mijn leven. Dit keer trof het mij zelf. Crash...

Weer gebeurden er allemaal dingen, die ik niet zag aankomen. Werden zonder pardon op mijn bordje geduwd. Het effect van mijn ziekte op de mensen om me heen vond ik nog het moeilijkste om mee om te gaan. Maar ik werd bijvoorbeeld ook heel vergeetachtig en warrig door de chemokuren en dat maakte me heel onzeker.

Toch was het dit keer anders. Ik kan eerlijk zeggen: ik heb in die drie jaar geen seconde gewenst dat ik de borstkanker niet had. Heb niet geprobeerd de feiten weg te wensen. Het is nu eenmaal onderdeel van mijn leven. Heb vooral geprobeerd me zo min mogelijk van mijn levensvreugde af laten nemen. Mijn credo: niemand weet wat er morgen gebeurd, maar vandaag is van mij!

Wat ik dit keer vooral heb geleerd: het leven is iedere keer opnieuw anders dan je verwacht en je zult iedere keer weer moeten schakelen en bijsturen (zo blijven we ook even bij de metafoor met de auto, ;-) !). Hoe beter je dat kunt, hoe gelukkiger je je voelt. Toch blijven instappen en meedoen. Dat is confronterend, moeilijk en soms zwaar, maar hartstikke "normaal".

Grappig: in mijn moeilijkste en meest angstige tijden voelde ik me in de auto vaak juist heel goed: muziekje aan, even alleen, lekker gas op de plank en mooie Nederlandse luchten...

Marloes van Esseveld-Scheffers | 21 januari 2014